مسئله ابروان زنان
چه مـی‌فرمايند عـلمای دين در مسئله ذیل:
گرفتن ابروهای زنان بدون حالت دادن آنها، آیا اشكال شرعی دارد یا خیر؟ زيرا ما شنیده‌ایم که حرام است ولی شوهران ما، ما را اجبار می‌کنند کـه زیبایی شما به ابـروهای شماست و ایـن شوهران دوست دارند که ابروهای ما زنان اصلاح بشود و ما می‌ترسیـم کـه نافر‌مانی شوهران شود، (در صورتی‌که ابروهای ما اصلاح شود نامحرم ما را نمی‌بیند) و ممکن است در صورت نگرفتن ابروان ما زنان، شوهران ما مرنحرف شوند.
الجواب باسم ملهم الصواب
اگر ابروان از حالت طبیعی خارج شوند گرفتن آنها درست است بشرطیکه زیاد در آن مبالغه نشود و مدپرستی قرار نگـیرد و مشابهت با زنان فـاجره نگـردد و بـرای اصـلاح آنها نزد رنـان آرایشگر حرفهای نروند و علت تحریم نمص، چنانکه از حدیث برمی‌آید دو چیز عنوان شـده است: 1- ایذاء، بر اثر کندن موها. ٢- تغییر خلق الله.
دلیل اول:
«قال أبوداود: النامصة هی التی تنتف الشعر من وجهها، والـمتنمّصه هی التی تأمر من یفعل ذلك بها». [النهاية لابن اثير: 5/119].
و فی ردالـمحتار 5/164 ط‌کویته - مشیراً إلی ان من النماص ایذاء:
«لـما في نتفه بالـمناص من الایذاء».
دلیل دوم:
در حدیث آمده است: «الـمغیٌر‌ات خلق الله». [الحدیث بخاری بشرح العسقلانی: 10/377، عون الـمعبود شرح سنن ابی‌داود: 11/225، 227 النسائی: 8/126، 127، ترمذی: 1/67، 68]. چون امکان دارد نتف در پوست انسان اثر بگذارد و باعث مخدوش شدن چهره شود و تغییر صورت می‌پذیرد، یا اینکه موهای ابرو را طوری بزداید و آن را چون خط باريکی کند باز هم تغییر صورت می‌گیرد.
تمام علمای احناف انفاق دارند که اگر ابرو ان پرپشت و پر مو باشند و از حالت طبیعی‌شان زاید باشند می‌توان آنها را چید و باریک کرد و آنها را به حـالت طـبیعی برگرداند حتی در «رد الـمختـار» در مورد مـردان آمده است:
«و في التتارخانیة عن الـمضمرات: ولا باس بأخذ الحاجبین وشعر وجهه ما لم يشبه الـمخنث أﻫ ومثله في الـمجتبی». [رد الـمحتار: 5/264 كذا في احسن الفتاوي: 8/76، الهندية: 5/358].
در حق مردان وقتی چنین جواز دارد در حق زنان بطریق اولی باید جایز باشد، زیرا زینت و آرایش در حق زنان مطلوب و پسندیده است.
کما في رد الـمحتار:
«لأن الزبنة للنساء مطللوبة للتحسين الا ان یحمل علی ما لاضرورة إلیه لما في نتفه بالـمناص من الایذاء». [5/265ط كويته كذا في احسن الفتاوي: 8/76].
و حضرت عائشهل قائل به‌جواز زدودن موهای پیشانی با «حفٌ» بدون «نمص و نتف» می‌باشند.
وإلیك نص ما في فتح الباری شرح صحیح البخاری:
«وقد أخرج الطبری من طريق أبی اسحق عن امرأته دخلت على عــائشة أم الـمؤمنین رضی الله عنها وکانت امرأة ابـی‌اسحاق -شابة یعجبها الجمال -فقالت: الـمرأة تحف جبینها لزوجها، فقالت عائشةل: أمیـطی عنك الاذی مـا اسـتطعت.
و«الحفٌ» هو ازالة الشعر بالـموســی، جاء في «لسان العرب» لابن منظور: حفٌه یحفٌه حفٌاً قشره، و الـمرأة تحفٌ وجهها حفٌاً وحفافاً تزيل عنه الشـعر بالـموسی وتقشره». [لسان العرب: 10/396].
پس معلوم می‌شود که مطلقاً زدودن موهای پیشانی و چهره مـمنـوع و حـرام نـیست وگرنه «حفٌ» هم نباید جایز می‌بود، پس آنچه نمص است و باعث ایذاء، درست نیسـت.
وفی الـمفصل في أحکام المرأة والبیت الـمسلم:
«فقالوا بحرمة النتف (کما في تکملة فتح الـملهم: 4/195) وابـاحة الحـف والحلق، باعتبار أن النتف یزیل الشعر من جذوره أو من اصوله وربما ألحق أذی أو ضرراً بوجه الـمرأة وترك اثراً فیه بینما الحفٌ والحلق لا يز يلان الشعرمن أصوله وجذوره ولا یلحقان بوجه الـمرأة أذیً ولا ضرراً ولا یتر‌کان فیه اثراً کما ان في الحفٌ والحلق تزیٌناً وتجمـلاً للمرأة لزوجها دون أذیً یلحقها». [الـمفصل في أحكام الـمرأة والبيت الـمسلم: 3/385].
و علامه بدرالدین عینی در عمدة القاری می‌نویسد:
«ولا تمنع الادویة التی تزیل الکلف وتحسن الوجه للزوج وکذا أخذ الشعر منه». [عمدة القاري: 2/193].
و علامه ابن جوزی/ می‌نویسد:
«وکذالك - أی‌کذلك یجوز - أخذ الشعر من الوجه للتحسین للزوج، ویکون حدیث النامصة محمولاً علی أحد الوجهین الاولین: اما ان یکون ذلك -أی النمص أو النماص- قد کان شعار الفاجرات فیکنٌ الـمصودات به - أی بالحدیث الذي جاء فیه لعن النامصات أو ان یکون مفعولاً للتدلیس علی رجل». [احكام النساء: ص341].
و علامه ابن جوزی/ در کتاب احکام النساء آورده است:
«قال شیخنا عبدالوهاب بن الـمبارك الانـماطی: اذا أخـذت الـمـرأة الشـعر مـن وجهها لأجل زوجها بعد رؤیته ایاها فلا بأس به وانما تذمٌ إذا فعلته قبل ان یراها، لأن فيـه تدلیساً کما في فتح الباری عن بعض الحنابـلة». [أحكام النساء: 10/378].
پس برگرداندن ابروان به حالت طبیعی‌شان و کوتاه کردن آنها به اجازه شـوهر و تزیین برای او بشرطیکه کل آنها را از بین نبرد و آنها را مثل خط باریک نکند، جایز است.
1- «ان النمص هو ازالة الشعر من الوجه الـمرأة کما بینا والـمقصـود بازالة الشعر دون أن یبقی منه شیی‌ء، بینما في قصٌ ما طال من شعر الحاجبین يبقی من الشعر، فالقصٌ من لتقصـر له لا إزالة».
2- «فسر ابودارد «النمص» بالز‌الة شعر الحاجبين، فقال في «سننه» والنامصة هی التنی تنقش الحاجب خحتی تر‌قٌه، والـمنتمصة هی معمول بها». [عون الـمعبود شرح ابو داود: 11/228].
«ومعنی «تنقش الحاجب» أی تخرج شعره بالـمنقاش فقد جاء فی لسـان العـرب: الـنقش: النتف بالمنقاش و قول ابی‌داود (حتٌی تـرقه) یـقتضی انـها تـنقش جـانبی الحاجب حتی یرق».
٣- «ما قلناه یمکن أن یکون مستنده القیاس علی ما ذهب إلیه الحنابلة من جواز حفٌ وجه الـمرأة أو حلقه، وما یؤدی الیه ازالة کاملة لشعر الوجه وان لم يکن من اصوله فیقصر شعر الحاجبین بقصٌ شیی‌ء من طوله مع بقائه أولی بالجواز».
٤- «لیس في قصٌ شیی‌ء من الشعر الطویل للحاجبین تغييـر لخلق الله ولو کان فیه هذا الـمعنی لـما جاز تقصیر أو حلق شعر الرجل، أو تقصیر شعر الـمرأة في التحلل من الحجٌ أو العمرة ولـما جاز ان یقصر الرجل شعره أو یـحلقه فـي الأوقـات العـادیة الخ....».
«أما ترقیق الحاجبین بنتفـهما أو نتف جوانبهما أو ازالة ما بینهما إذا کان مقرونین، فكل ذلك لا یجوز لأن النهی یشملهما، لأن ذلك یدخل في مفهوم النـمص وهو منهی عنه». [الـمفصل: 3/388-387].
«وقد شاع بین الکثیرات من نساء الـوقت الحاضر حفٌ الحاجبین حفٌاً شدیداً حتی لایبقی من شعر الحاجبین سوی ما يشبه الخطین الرقیقین الأسودین حـتی کأنـها لیس بحاجبین، فهل یجوز ذلك؟
والجواب: «لا نری جوازه، لأنه یدخل فـي مـفهوم «تـغییر خـلق الله الـمـنهی عنه». [كذا في أحسن الفتاوي: 8/75].
«وقد یقال علی وجه السؤال والاعتراض: بأننا قد ذکرنا من قبل ان حفٌ الوجه جائز علی ما ذهب إلیه بعض العلماء وفیه خبر عن عائشةل وانـنا رجٌحنا هذا الجواز فلما ذا لا یجوز أیضاً حفٌ الحاجبین؟
والجواب: «وجود الفرق بین حفٌ الوجه و ـف الحـاجبین لأن حـف الوجـه لایزیل معالم الوجه بل یبرزها ویظهرها فیکون الحف بمنزلة ازالة الشوائب عـن وجه الـمرأة. أما حفٌ الحاجبین فهو أخفی معالم الحاجبین، بل وکأنٌه قد أزالهما وأبدلهما بخطین اسودین رفیعین، فیدخل هذا الحفٌ في مفهوم «تـغییر خـلق الله» الـمنهی عنه، فلا یجوز هذا الحفٌ». [الـمفصل: 3/401].
والله أعلم بالصواب
خدا نظر-عفا الله عنه-
دار الافتاء حوزه علمیه دار العلوم زاهدان 4/12/1419ﻫ.ق
این وب تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران میباشد و فقط عقیده اهل سنت و جماعت را بیان میکند و هدفش فقط رضای الله جل جلاله میباشد