اهل سنت جاسک

کریسمس آمد!

بسم الله الرحمن الرحیم

بدون مقدمه:
گشتی سریع بین شبکه های خبر ماهواره ای:

کشته شدن یک جوان فلسطینی با گلوله ی ارتش اسرائیل.
نیروهای دولت در سوریه، پانزده خانه را ویران کردند.
چند جوان مسلمان در کالیفرنیا بدون اتهام مشخصی بازداشت شدند.
توهین به ساحت مقدس رسول الله صلی الله علیه وسلم در روزنامه ی اروپایی.
ارتش اسرائیل در قدس مردم را به گلوله بست، و باعث کشته شدن دختری چهارده ساله شد.

زنی کشمیری بر جنازه ی فرزندش که کشته شده، فریاد می زند.
جوان فلسطینی دیگری با گلوله ی یک سرباز اسرائیلی جان باخت.
......

این خبرهایی که گفته شده فقط گوشه ای از مصیبت های است که در جهان رخ می دهد. فقط درد کمی از زخم خونینی است که به خاطر آن اشک می ریزیم.

این گونه حوادث و خبرها هر روزه اتفاق می افتد به طوری که قبل از اینکه به لیست خبرها نگاه کنیم می توانیم آن را پیش بینی کنیم.

تمام این اتفاقات و کشت و کشتارها در برابر چشم تمام مسلمانان رخ می دهد و همه آن را می شوند. هیچ کسی نیست که نداند در سوریه، عراق، فلسطین، افغانستان، کشمیر و چین بر سر برادران مسلمانانشان چه می آید. همه شاهد سیلی از خون هستیم که متوقف نمی شود. گریه ی کودکانی را که بی خانمان شده اند را در گوشه و کنار جهان می شنویم. نگاه های بدبختی، بی نوایی و نیازمندی را در چشمانشان شاهدیم و صدای ناله ی بیوه زنان را در شب می شنویم.

امروز تمام مسلمانان می دانند که چه کسی دشمنشان است. رسانه ها هیچ جایی برای غفلت و ساده لوحی باقی نگذاشته اند؛ همه می دانیم که پیروان صلیب و بنی اسرائیل با یکدیگر متحد شده اند و به هجوم سرزمین های اسلامی روی آورده اند.

امروز جنگ ها پنهانی نیستند، حیله ها دیگر در خاموشی نیست، دشمن دندان هایش را تیز و جرأت و جسارت پیدا کرده است.

تمام مسلمانان احساس خشم می کنند، تمام مسلمانان احساس غضب دارند، همه در اندوه به سر می برند!

سپس در شبکه ای تلویزیونی می بینم، شیخ بزرگواری به سؤالات مردم پاسخ می دهد، بیننده ای زنگ می زند و می پرسد: "حکم تبریک گفتن به عیدهای مسیحیان و یهودیان چیست؟!!!" در این هنگام دلم می خواهد وارد تلفن شوم و خودم را به این بیننده برسانم و از او بپرسم: "فرض کن که تبریک گفتن به آنان مباح باشد؛ آیا واقعا این کار را می کردی؟!!" اگر ببینم که در جواب دادن به لکنت افتاده است، سرش را گرفته و به صفحه ی تلویزیون می کشاندم و در گوشش زمزمه می کردم: "این هایی که مردم را قتل عام می کنند خانواده ات هستند!" چگونه ممکن است مسلمانی به کسی تبریک بگوید که برادرش را کشته و به خواهر و مادرش تجاوز کرده؟ چه طور ممکن است مسلمان، تبریک بگوید به کسی که دینش را دشنام می دهد؟ اصلا بگو یک انسان عاقل، چنین کاری را انجام می دهد؟!

ای مسلمانان:
آیا ادعای محبت و دوستی رسول الله صلی الله علیه وسلم را می کنید در حالی که به کسانی تبریک می گویید که به وی و سنتش ناسزا می گویند؟ بلکه ادعای محبت الله تعالی را دارید و به کسانی نزدیک می شوید که به الله تعالی، فرشتگان و رسولانش اهانت می کنند؟

نمی خواهم یکی از آن ها افتخار کند و بگوید: ما به کسانی که برادران مان را می کشند تبریک نمی گوییم، فقط به کسانی تبریک می گوییم که در دین با ما ستیزی ندارند!

می گویم: آنانی را که ادعا داری در دین، با ما جنگ و ستیز ندارند کریسمس را به این خاطر جشن می گیرند چون معتقداند که پسر الله، در این شب متولد شده است؟ آیا احساساتت تحریک نمی شود که آنان، به الله تعالی توهین می کنند؟

مگر این آیات را تا به حال نخوانده ای؟ {وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَٰنُ وَلَدًا﴿٨٨﴾لَقَدْ جِئْتُمْ شَیْئًا إِدًّا﴿٨٩﴾تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنْشَقُّ الْأَرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا﴿٩٠﴾أَنْ دَعَوْا لِلرَّحْمَٰنِ وَلَدًا﴿٩١﴾وَمَا یَنْبَغِی لِلرَّحْمَٰنِ أَنْ یَتَّخِذَ وَلَدًا﴿٩٢﴾إِنْ کُلُّ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِلَّا آتِی الرَّحْمَٰنِ عَبْدًا}[1] ترجمه: و گفتند: الله مهربان فرزندی برگرفته است. به راستی که سخن بسیار زشت و زننده ای به میان آوردید. نزدیک است آسمان ها به خاطر این سخن از هم متلاشی گردد، و زمین بشکافد، و کوه ها به شدّت درهم فرو ریزد!‏. از اینکه به الله مهربان فرزندی نسبت می دهند. و برای الله مهربان سزاوار نیست که فرزندی برگیرد. تمام کسانی که در آسمان ها و زمین اند، بنده وار به سوی الله می آیند.

آیا قرار است فقط به کسانی تبریک نگوییم که با ما می جنگند و تبریک گفتن به آنانی که به الله تعالی توهین می کنند و ناسزا می گویند اشکالی ندارد؟! واقعا عجیب است!

اصلا راضی می شوی که شخصی به پدر و یا مادرت ناسزا بگوید سپس تو با آنان در جشن شرکت کنی و تبریک بگویی و یا هدیه ای به آن ها بدهی؟ و دلیلت هم این باشد که آنان به من ناسزا نگفتند؟! یا اینکه حرمت تو محفوظ اما حرمت الله متعال جای بحث و گفت و گو دارد؟!

با خودم فکر می کنم که چه طور، مسلمانی می تواند چنین کاری کند؟ حتی کسی که جرأت کرده و به غیر از اینکه به آنان تبریک گفته با آنان جشن هم گرفته است؟! دیگر قضیه از بحث کردن حکم شرعی آن گذشته است؛ تمام بحث های لازم صورت گرفته و حکم، برای همه واضح و روشن است، برای هرکسی که دارای قلب سالمی ست. الآن قضیه بر محور عزتی است که همیشه دنبال آن هستیم و کرامتی که امروزه آن را فقط در رؤیاها می بینیم. آیا من تنها کسی هستم که خشمگینم؟

یک سؤال مهم دیگر:
چرا بعضی از مسلمانان با عید مسیحیان با مهربانی و دوستی شرکت می کنند، اما از یهود دوری می کنند و در جشن هایشان شرکت نمی کنند؟ آیا الله تعالی در این مسأله دو حکم متفاوت قرار داده است؟ یا اینکه آنان نمی خواهند فقط کریسمس را جشن بگیرند بلکه می خواهند عیدهای دیوالی، نوروز و حنوکا را جشن بگیرند؟ به الله سوگند که از چنین انسان هایی که به دنبال چنین چیزهایی هستند تعجب می کنم!

اما در حقیقت نباید تعجب کرد؛ زیرا وضعیت حالی ما مصداق حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم که فرمودند: "الله تعالی بر شما ذلت را چیره می کند و آن را بر نمی دارد تا زمانی که به سوی دینتان بازگردید"[2].

ای ابا حفص[3] به راستی که حق را به زبان آوردی زمانی که گفتی: "ما ذلیل ترین، قوم بودیم تا زمانی که الله تعالی ما را با اسلام عزت داد؛ پس هرچه عزت را در غیر از آن چیزی که الله تعالی ما را با آن عزت داده، طلب کنیم الله متعال ما را ذلیل خواهد کرد"[4].

به الله سوگند، این ذلتی است که هیچ ذلالتی بالاتر از آن وجود ندارد: آن اینکه به دزد و قاتلمان و یا حتی به ناسزاگوی دینمان، تبریک و شادباشی بگوییم.

به الله سوگند آرزو دارم مقاله ای با خون شهدا بنویسم تا این قلب قاسی نرم شده و به رحم آید و نفس عماره توبه کند.

ای کسانی که ایمان آورده اید آیا وقت آن نرسیده است که شرم کرده و توبه کنیم؟

مترجم: ام احمد
http://www.alukah.net

پاورقی:
[1] مریم:88-91
[2] "سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ ذُلًّا لَا یَنْزِعُهُ حَتَّی تَرْجِعُوا إِلَی دِینِکُمْ" روایت احمد و ابو داود، آلبانی آن را صحیح دانسته است.
[3] لقب خلیفه ی دوم، امیرالمؤمنین عمر بن خطاب رضی الله عنه می باشد.
[4] "إنَّا کنَّا أذلَّ قومٍ، فأعزَّنا الله بالإسلام؛ فمهما نطلب العزَّة بغیر ما أعزَّنا الله به، أذلَّنا الله" روایت حاکم و آن را بر شرط شیخین، صحیح دانسته است.