اهل سنت جاسک

غم مخور، خدا با ماست

تو به خدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدّعی، خدا بکند

کار خود گر به خدا بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خدا داده کنی

به جان دوست که غم پرده بر شما ندارد
گر اعتماد بر الطاف کار ساز کنید

از کودکان شادی بیاموزیم
به راستی آیا با خود فکر کرده‌ایم که چرا بچه‌ها در منزل پدر و مادر، دل‌شاد و خوشحال هستند؟ باز تعجب اینجاست که هیچ چیز از خود ندارند و در غم هیچ چیز از امور آینده زندگی نیستند؛ ولی با وجود آن در غایت سرور به سر می‌برند! کودکان از آنجا خوش‌اند و غم ندارند که بر توانایی پدر و مادر در برآوردن نیازهای آنان یقین کامل دارند و می‌دانند که پدر و مادر آنان را دوست دارند و می‌پرورانند و با کمی گریه به دامان آنان توجه آنان را به خود معطوف می‌دارند و در فکر آینده‌ی آنان هستند و... از این جهت بچه‌ها غم فردا را نمی‌خورند.

حسن دیگر كودكان این است که محنت و رنج و اندوه گذشته را فراموش می‌کنند و فقط دنبال نیازهای زمان حاضرشان هستند.

مهم‌ترین رکن شادی
انسان‌ هم اگر بداند که پروردگاری دارد که او را بدون درخواست و سفارش آفریده است:

ما نبودیم و تقاضای ما نبود/*/ لطف او ناگفته‌ی ما را شنود

و مهر او هفتاد برابر مهر مادر است و پیش از وجود او روزی و عمر او را برنامه‌ریزی نموده است و با دعا و زاریِ او به مشکلاتش رسیدگی می‌کند و تمام گنج‌ها به دست اوست و هر نوع غم و شادی از اوست و امن‌ترین و مطمئن‌ترین پشتوانه‌ای است که سعادت انسان را تضمین می‌کند، هرگز غم را به خود راه نمی‌دهد و به سان كودك خندان و شادمان می‌ماند.

درمانده‌ی دردیم ولی خرم و شادیم /*/ ما را چه غم از درد چو محبوب طبیب است

با حسن ظن به الله شادمان شویم
خدای عَزَّ وَجَلَّ می فرماید: «أَنَا عِنْدَ ظَنَّ عَبْدِی بِی، إِنْ ظَنَّ خَیْرًا فَلَهُ، وَإِنْ ظَنَّ شَرًّا فَلَهُ»؛ من نزد گمانی هستم که بنده‌ام نسبت به من دارد، اگر نیک گمان کند، برای اوست، و اگر بد گمان کند، برای اوست.

نسبت به الله تعالی گمان نیک داشته باشیم که ما را دوست می‌دارد و با ما محبت دارد؛ انسان وقتی معتقد باشد آفریدگاری دارد كه مهر او هفتاد برابر مهر مادر است و از رگ گردن به او نزدیكتر است و همه چیز دنیا از آنِ اوست و هر چیزی طبق برنامه و مراد او پیش می‌رود، دیگر احساس حقارت و تنهایی و بی یاوری نمی‌كند. در این كره‌ی خاكی اگر دولتی كوچك كه مهر و قدرت و امكانات او در مقابل الله هیچ است، از كسی حمایت كند، آن شخص بی حد احساس خوشی می‌كند، اگر ما هم با خدا باشیم خداوند از ما حمایت و دفاع می‌كند؛ چنان كه خود فرموده است: «مَنْ عَادَىٰ لِی وَلِیًّا فَقَدْ آذَنْتُهُ بِالْحَرْبِ وَمَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدِی بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَمَا یَزَالُ عَبْدِی یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّىٰ أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَبَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَیَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا وَرِجْلَهُ الَّتِی یَمْشِی بِهَا وَإِنْ سَأَلَنِی لَأُعْطِیَنَّهُ وَلَئِنْ اسْتَعَاذَنِی لَأُعِیذَنَّهُ»؛ هر كس با دوست من دشمنی كند من با او اعلان جنگ دارم. محبوبترین چیزی كه بنده با آن قرب مرا حاصل می‌كند، فرایض‌اند و همواره بنده‌ی من به وسیله‌ی نوافل به من نزدیك می‌شود تا آنكه او را دوست می‌دارم و زمانی كه او را دوست داشتم، من گوش او می‌شوم كه با آن می‌شنود و چشم او می‌شوم كه با آن می‌بیند و دست او می‌شوم كه با آن می‌گیرد و پای او می‌شوم كه با آن می‌رود و اگر از من بخواهد، حتماً به او می‌دهم و اگر به من پناه بیاورد، او را پناه می‌دهم.

نیست مخفی در دل ما با کسی چون دشمنی /*/ هر که با ما دشمن است با او خدا دشمن شود

قرآن بیان می‌دارد: ﴿أَلَا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾ [رعد: ۲۸]؛ «آگاه باشید كه به یاد خدا دل‌ها آرام می‌گیرد.»

خیال تست جان اندر تن من /*/ خیالت گر رود چون زنده مانم
یادِ حق آمد غذا این روح را /*/ مرهم آمد این دلِ مجروح را

من که در بندگیش دلشادم /*/ از غم هست و نیست آزادم
مرا با لطف رحمانی کجا غم بر جبین باشد /*/ که هر جا رو کنی آنجا نوایی دلنشین باشد

با ایمان به الله و عمل صالح استرس و غم از بین می‌رود
گر خدا داری ز غم آزاد شو /*/ از خیال بیش و کم آزاد شو
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد /*/ من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم

خدای تعالىٰ می‌فرماید: ﴿فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴾ [البقرة: ۳۸، ۳۹]؛ «آنان كه هدایتم را پیروى كنند، بر ایشان بیمى نیست و غمگین نخواهند شد.»

﴿إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالنَّصَارَىٰ وَالصَّابِئِینَ مَنْ آَمَنَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴾ [البقرة: ۶۲]؛ «در حقیقت كسانى كه ایمان آورده و كسانى كه یهودى شده‌‏اند و ترسایان و صابئان، هر كس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و كار شایسته كرد، پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهناك خواهند شد.»

﴿إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآَتَوُا الزَّكَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴾ [البقرة: ۲۷۷]؛ «كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كرده و نماز را بر پا داشته و زكات داده‌‏اند، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود؛ و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى‌‏شوند.»

﴿فَمَنْ آَمَنَ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴾ [الأنعام: ۴۸،۴۹]؛ «پس كسانى كه ایمان آورند و نیكوكارى كنند، بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نخواهند شد.»

﴿أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ∗ الَّذِینَ آَمَنُوا وَكَانُوا یَتَّقُونَ ∗ لَهُمُ الْبُشْرَىٰ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَفِی الْآَخِرَةِ لَا تَبْدِیلَ لِكَلِمَاتِ اللّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ﴾ [یونس: ۶۴-۶۲]؛ «آگاه باشید كه بر دوستان خدا نه بیمى است و نه آنان اندوهگین مى‌‏شوند. همانان كه ایمان آورده و پرهیزگارى ورزیده‌‏اند. در زندگى دنیا و در آخرت مژده براى آنان است. وعده‌هاى خدا را تبدیلى نیست؛ این همان كامیابى بزرگ است.»

قلب از لاتخف محکم شود
قوت ایمان حیات افزایدت /*/ ورد «لَا خوفٌ علیهم» بایدت
چون کلیمی سوی فرعونی رود /*/ قلب او از «لَا تخف» محکم شود

﴿لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكِینَتَهُ عَلَیْهِ وَأَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِینَ كَفَرُوا السُّفْلَىٰ وَكَلِمَةُ اللّهِ هِیَ الْعُلْیَا وَاللّهُ عَزِیزٌ حَكِیمٌ﴾ [التوبة: ۴۰]؛ «اندوه مدار كه خدا با ماست؛ پس خدا آرامش خود را بر او فرو فرستاد و او را با سپاهیانى كه آنها را نمى‌‏دیدید تأیید كرد و كلمه‌ی كسانى را كه كفر ورزیدند، پَست‌‏تر گردانید و كلمه‌ی خداست كه برتر است و خدا شكست ‏ناپذیر حكیم است.»

ای که در زندان غم باشی اسیر /*/ از نبی تعلیم «لَا تحزن» بگیر
این سبق «صدیق» را صدیق کرد /*/ سر خوش از پیمانه‌ی تحقیق کرد

عبدالحکیم سیدزاده