وظیفه اصلی بعضی از گیاهان در بیابان ذخیره کردن آب است. مسافر در بیابانها قبل و بیش از هر چیزی به آب نیاز دارد. به همین دلیل بعضی از گیاهان در سرزمینهای خشک و بیآب میتوانند در داخل تنة خود بیش از 3 هزار لیتر آب را ذخیره کنند. انسان یا حیوان میتواند نیاز خود به آب را به وسیلة شکستن شاخههای این گیاه و جاری شدن آب شیرین و زلال از این گیاه برطرف سازد. گویی این گیاه عمداً و فقط برای [رفع تشنگی] انسان در راه آفریده شده است. این گیاهان مقادیر فراوانی از آب را در بافتهای ویژهای که به ذخیرهکنندة آب مشهورند، ذخیره مینمایند. این بافت که شبیه اسفنج است در وسط اجزای گیاه قرار دارد. این ذخیره در فصل خشک گاهی به 3000 لیتر میرسد. اینها از آفریدههای خداوند هستند مخلوقاتی کامل و بیعیب. همة نیازهای انسان برآورده شده است. اما فساد و تباهی زمانی رخ میدهد که ما جنگلها را قطع بیابانها را ویران و آبها را کثیف میکنیم. با آلوده کردن هوا، بیماریها به وجود میآیند. مسأله آلودگی بسیار مهم است. در آیه زیر به این امر اشاره شده است. خداوند میفرماید :
و إذا تولّی سعی فی الأرض لیفسد فیها و یهلک الحرثَ و النسل و الله لا یحب الفساد (بقره : 205)
«هنگامی که به ریاست و حکومت میرسد [یا پشت میکند و میرود] در زمین به تلاش میافتد تا در آن فساد و تباهی ورزد و زرع و نسل [انسانها و حیوانات] را نابود کند. [و با فساد و تباهی خود، قوت، اموال و ارواح را از بین ببرد] و خداوند فساد و تباهی را دوست نمیدارد».