اهل سنت جاسک

دو شعر از عمرو بن جموح رضی الله عنه پس از اسلام آوردنش

ابراهیم بن سلمه در حدیث خود از ابن اسحاق افزوده است كه: عمرو بن جموح هنگامى كه اسلام آورد، و حقانیت دین خداوند را دانست، بتش را و آنچه از وى دیده بود به یاد آورده، با سپاسگزارى خداوند كه او را از آن حالت كورى و گمراهى نجات بخشیده بود این شعر را سرود:

اَتُوْبُ اِلَى ‏اللَّهِ مِمَّامَضَى

وَاستَنْقَذُاللَّهَ مِنْ نَارِهِ

وَ اُثْنِىْ عَلَیهِ بِنَعْمَاءِهِ

اِلهِ الحَرَامِ وَ أسْتَارِهِ

فَسُبْحَانَه عَدَدَ الخاطِبِینَ

وَ قَطْرِالسَّمَاءِ وَمِدْرَارِهِ

هَدَانِىْ وَ قَدْ كُنْتُ فِىْ ظُلْمَه

حَلِیفَ مَنَاه وَ أَحْجَارِهِ

وَ أَنْقَذَنِى بَعْدَ شَیبِ القَذَالِ

مِنْ شَینِ ذَاكَ وَ مِنْ عَارِهِ

فَقَدْ كِدْتُ أَهْلِكُ فِىً ظُلْمَه

تَدَارَك ذَاكَ بِمِقْدَارِهِ

فَحَمْداً وَ شُكْراً لَهُ مَاَبِقِیت

اِلَهِ الاَنَامِ و جَبَّارِهِ

اُرِیدُ بِذَلِكَ اِذْ قُلْتُهُ

مُجَاوَرَه اللَّهِ فِىْ دَارِهِ

ترجمه: «از آنچه گذشت براى خداوند توبه مى‏كنم، و از خداوند مى ‏خواهم مرا از آتش خود نجات دهد، و به خاطر نعمت هایش او را ستایش مى ‏كنم، او خداى بیت الحرام و پرده ‏هاى آن است، و خداوند را به اندازه دعاكنندگان و قطرات پی هم باران تقدیس مى ‏كنم. وى مرا در حالى هدایت نمود، كه در تاریكى قرار داشتم، و سروكارم با مناه و سنگ‏هایش بود. او مرا پس از پیرى كه موى هایم سفید شده بود، نجات داد، و آن عار و ننگى را كه بر من بود، از من دور ساخت. نزدیك بود در آن تاریكى هلاك گردم، ولى او به تقدیر خود به فریادم رسید. به این خاطر تا زنده هستم او را، كه خداى مردم و جبّار آنهاست، ستایش میكنم، و شكرش را به جاى مى ‏آورم، و هدف ازین گفته ‏هایم این است تا در جنتش در جوار او باشم».

و همچنان در ذم بت خود مى ‏گوید:

تَاللَّهِ لَوْ كُنْتَ اِلهاً لَمْ تَكُنْ

اَنْتَ وَكَلْبٌ وَسْطَ بِئْرٍ فِى قَرَنْ

أُفٍّ لِمَلْقَاكَ اِلهاً مُسْتَدَنْ

اَلآنَ فَتَّشْنَاكَ عَنْ سُوءِالْغَبَنْ

اَلحَمُدُللَّهِ العَلِىِّ ذِى المِنَنْ

الوَاهِبِ الَرزَّاقِ دَیانِ الدِّینْ

هُوَالَّذِى أَنْقَذَنِى مِنْ قَبْلِ أَن

أَكُوْنَ فِىْ ظُلْمَه قَبْرٍ مُرْتَهَنْ

ترجمه: «به خدا سوگند، اگر تو خدا مى‏ بودى، هرگز همراه سگ مرده در میان چاه در یك ریسمان نمى ‏بودى. لعنت به دیدن تو، اى خداى پست حالا من دانستم كه خدا نیستى. سپاس خداى بزرگ، منت نهنده، بخشنده، رزق دهنده و پاداش دهنده راست. او بود كه مرا قبل از این كه اسیر تاریكى قبر باشم، نجاتم داد».