از شداد بن اوس رضی الله عنه روايت است که: « سيِّدُ الاسْتِغْفار أَنْ يقُول الْعبْد: اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي، لا إِلَه إِلاَّ أَنْتَ خَلَقْتَني وأَنَا عَبْدُك، وأَنَا على عهْدِكَ ووعْدِكَ ما اسْتَطَعْت، أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما صنَعْت، أَبوءُ لَكَ بِنِعْمتِكَ علَي، وأَبُوءُ بذَنْبي فَاغْفِرْ لي، فَإِنَّهُ لا يغْفِرُ الذُّنُوبِ إِلاَّ أَنْت. منْ قَالَهَا مِنَ النَّهَارِ مُوقِناً بِهَا، فَمـاتَ مِنْ يوْمِهِ قَبْل أَنْ يُمْسِي، فَهُو مِنْ أَهْلِ الجنَّة، ومَنْ قَالَهَا مِنَ اللَّيْلِ وهُو مُوقِنٌ بها فَمَاتَ قَبل أَنْ يُصْبِح، فهُو مِنْ أَهْلِ الجنَّةِ » روایت بخاري
یعنى: "پيامبر صلی الله عليه وسلم فرمودند: "سيد استغفار اين است که بگويد: اللهم انت ربی... پروردگارا! تو خدای منی، معبود بحقی جز تو نيست. مرا آفريدی و من بندهء تو ام و بر عهد و پيمان تو بقدر توان ايستاده ام، از شر و زشتی آنچه انجام داده ام و بتو پناه می جويم، به نعمتت بر خويش و هم بر گناهم اعتراف دارم، پس مرا بيامرز، زيرا گناهان را جز تو نمی آمرزد" (سپس گفت)، "آنکه در روز آن را بگويد، در حاليکه به آن يقين دارد و در همان روز پيش از آنکه شب کند، بميرد، او از اهل بهشت است و آنکه در شب آن را بگويد در حاليکه به آن يقين دارد و پيش از آنکه صبح کند، بميرد، او از اهل بهشت است."